با چشمانت به ساحل سرد زمستان می روم

جایی که در کنارت آرام می گیرم

جایی که به وصالت نزدیک می گردم

جایی که از گرمای وجودت دلم قرص می گردد

تو را بین کدام صفحه زندگیم بگنجانم که به تحریر در نیامده غزل خداحافظی سر ندهی؟

با تو مأنوسم

از سردی دستانم گله مند مباش که دلهره خونم را خشکانده، دلم را لرزانده

با هر مژه بر هم زدنی، مد هوشم می گردانی

با هر لبخند، دل می ربایی و با هر بوسه، از من جان می ستانی

چون آفتاب بر سرزمینم تابیدی

به سان گل آفتابگردان، گردانم به رویت و نقصان به وقت نبونت

رسوایم و محتاج مهرت

تنم خاک بود، باران گشتی

ظلمت بود، مهتاب گشتی

تو قلبی که می تپی، نبضی که می زنی، همچون روح در مسلخ تنی

صدای قلبت شیواست

لبهایت مسیحا

برای انان که مفهوم پرواز را نمیفهمند...هرچه بیشتر اوج بگیری کوچکتر میشوی

چهار فصل زندگی را عشق است . . .

اگر لحظه ای تو یاد من باشی ! ! !

تو مگه باده فروشی که همگان مست تو اند

تو مگه ساغر عشقی که همه معشوق تو اند

منشین با همگان ای گل زیبای دلم

که به ظاهر همه مشتاق و خریدار تو اند...

دیکتــــه روزگار

نبودنت را برایم دیـکتــــــه می کنــــد

و نـُمره من

بـاز می شود . . . صــفــــــــر !

هنــــــوز . . .

نـبودنـت را . . . یـاد نگرفتــــه ام